کویر من تو زیبا تر از دریایی (ثنا)

 

وقتی پامو روی شن ها گذاشتم اولش سوخت ولی یه کم که پام فرو رفت گرمیش به خنکی تبدیل شد . یه حس خوبی مثل نوازش شن به کف پام  داشتم انگار پاهام توی اب دریایی هست که فقط خیلی غلیظه . کویر همون دریا بود با همون آب های بی انتهاش ، هم موج داشت و هم صخره که شن ها با حرکت باد بهشون می خوردند و مهار می شدند . معماری باد ، از شن ها، تخته هایی شگفت انگیز ساخته بود که دل را عاشق خود می کرد . و خط هایی که روی کویر کشیده بود که  نامه مجنون رو تداعی می کرد   که باید چشم ها رو می بستی تا نوشته هایش را بخوانی .

دوست داشتم  دویدن پا برهنه و یا غلطیدن روی شن ها رو ، شاید برا اینکه منم بچه کویرم و کویر تنهایی رو به من یاد داده که نقاشی کنم . رد پای منم باقی می موند اما با یه نسیم پر می شد تا هیچ کس از رفتن من ردی نداشته باشد  چون کویر هم مثل دریا راز دیگران رو در خودش نگه می داره   و اگر با تمام وجود در امواجش شیرجه بزنی محوت می کنه و ناپدید می شی ، حتی اگر پشیمون شی دیوار نامتناهی رو روبروت می کشه تا در خودش گم شی  . وقتی با زحمت از تپه ای  بالا می رفتی و می پنداشتی که به قله رسیدی  زمین  صاف و مسطح دیگه ای می دیدی که  حرصت رو در می آورد . مزیت کویر به دریا اینه  که کویر فقط یک سیاهی از هستی وجودمون رو نمایش می ده  . این سایه هم برای منه آدمه ، هم برای سنگ و هم برای خزنده ای که سر می خوره و حقیقت وجودی همه رو رنگ سیاه می زنه و  برای دیگران فاش نمی کنه جز برای خودت ، بدون تصویر از زیبایی و زشتی ظاهری که دریا برای همه نشون می ده  . رنگ های متضاد کویر از طلایی زمین تا  آبی آسمان  و سیاهی من ، دلیلی بر فخر فروشی به دریاست  ، چون  کویر پلکانی دارد به آسمان که می توان از آن بالا رفت و ستارگانش را  در آغوش کشد و آذین بند است با طوفان  های گرد شده ی شن  و نخل های حاشیه نشین  و سردی شب هایش  .

 دوست داشتم سرم را روی  خاک بگذارم و خدایم را به خاطر این همه زیبایی فریاد بزنم . شکر که از گرمی کویر به دست هایم دادی تا نوازش را من نیز در قالی قلبم  نقش بزنم.

با غروب  خورشید  این بار دلم نگرفت و زنده شدم .