مناظره جگر لیلی و درخت مجنون

 

درخت مجنون :  ای جگر پاره پاره از آنه چه تو را جگر لیلی خواندند

جگر لیلی : روزی که مردم لیلی را سرزنش می کردند به خاطر سکوتش من دیدم و شنیدم

که می گفتند  - ای لیلی از  برای چه درب را بسته ای و مجنون را راه نمی دهی – ای لیلی برای چه گریه های مجنون را نمی فهمی که به خاطر تو سر به بیابان گذاشته – ای لیلی چرا بی رحمی و لباس عروس دیگری را پوشیدی و به خانه مردی دیگر رفتی – ای لیلی چرا بعد از دوسال پس از مرگ شوهرت هنوز بر مزار آن می شینی و گریه می کنی – لیلی چرا می خندی و به تمسخر به مجنون می نگری – لیلی لیلی لیلی .......

من آنجا بودم در وجود لیلی ، فقط من و تنها من می فهمیدم که  لیلی چه می کشد  که اینگونه پاره پاره شدم و جگر لیلی نامیده شدم ، حال ای بید مجنون تو برای چه این گونه شاخه هایت افتاده و  به  این نام مشهور شدی

بید مجنون شاخه هایش را تکان داد و گفت : شاخه های من به بلندای آسمان می رسید تا روزی که  مجنون در سایه من نشست و بر من تکیه داد در آن هنگام باد صبا از شمال آمد وگلبرگی به مجنون داد که رویش نوشته شده بود " سال های باقیمانده عمرم را به تو می دهم شاید مرا بفهمی " ، مجنون برخواست و فریاد زد: ای وای بر من که نفهمیدم ، آن روز که لیلی بر من نگاه کرد و خندید من نفهمیدم ، لیلی به خانه خویش راهم نداد و من نفهمیدم ، سر به بیابان گذاشتم  و فریاد زدم که من مجنونم و نفهمیدم ، لیلی را در آغوش مردی دیگر دیدم و شیون زدم و نفهمیدم ، او را بر مزار شوهش نالان دیدم و نفهمیدم ، سوختم از بی وفایی اش و باز نفهمیدم ، اما امروز که خبر مرگش را شنیدم فهیمدم  و چرا اینقدر دیر فهمیدم ، من امروز فهمیدم که لیلی به من دیوانه وار  عشق می ورزید ولی من فقط مجنون شدم

مجنون سر بر تنه ای من گذاشت و گریست و من از شرم مجنون  خجل شدم و شاخه هایم به زیر خم شد و  تا آخرین روز دنیا سر به زیر می مانم نه به خاطر نفهمیدن مجنون ، بلکه به خاطر نفهمیدم مردم ،که شاید بفهمند .